شال الحبیب و الهموم تکردست
من نار شوقهِ التهبنی اللهیبُ
من غابَ غابت نسمات قلبی
و فی وضح النهار أتانی المشیبُ
قررت بعدهُ اسکنُ فی غابةٍ
ذهبتُ ولاکن جرحی لم یطیبُ
دعیتُ فی جوف الظلام منکسراً
و ضننتُ بأنَّ دعایی لم یخیبُ
لفانی طیفهُ فی منامی وسرّنی
و هیهات ذکرهُ بالعقل لا یذیبُ
حملت الامی بالعتاب بکف ید
و أسفا فأنَّ الهموم لا تریبُ
ماذا فعل یعقوب النبیُ یوم الجفا
مع یوسف أتی بعدهُ کالحبیبُ
واللّه تاللّه غابَ هوی المنّی
بغیاب عیسی عن دیار الصلیبُ
ما من حمایل اثقل من الجبل
ولکن فقد الابن اشدُّ من النحیبُ
ذهبتُ لکوز ماءٍ وشکیت حرمتهُ
وان متَّ عطشاناً فمن المعیبُ
قررت ان اموت علی دین محمدٍ
فلا اشرب الکاس و الماء غریبُ
هممت نبوع ماءٍ قد اُسلّی نفّسی
رجعت لکتاب اللّه و الصبر مجیبُ
فیا ربِّ خذنی عندی بک ثقةٍ
اکملتُ دَینی و انتظر یوماً عجیبُ
یا ارض ابلعی جسمی و یا کفن الهمّنی
یوم الوداع و العاشقین تغیبُ
اغیبُ عن انسابی کما غاب الشفقِ
بظهور الشمس و الودیان تطیبُ
أتاکم ضیفٌ معذّبٌ یا ملوک العلی
اذاه من اهلهِ و ملوک الرغیبُ
جاسم ثعلبی (الحسّانی) 13/01/1400
:: برچسبها:
قصیدة یوم الوداع ,
:: بازدید از این مطلب : 1276
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0