سفیر الحب

دلبرم رفته سفر ،مدّتی غم خانه کرد

خوش خیال و خوش گذر،مهلتی مستانه کرد

برف و بارانش زده،با دلیجان آمده

همچو سرو شادمان،تیپ خندان آمده

سالها در بند عشقم مانده است

راز ها در ذات دردم خوانده است

می رود تا دل شود زیبنده باد

بار ها  با اشک قهرم زنده  یاد

مانده در دشت فریب،خوانده آهنگی غریب

سنبل و گل در کنار، بلبل و پروانه زار

نکنه یار دگر در کلبه اش ،نکنه خار دگر در بوته اش

دل پریشانی زده در انتظار ،چشمه زد از گونه هایم در بهار

غرق شد باغ و گلستان دلم ،اشک ریزان مدام سنبلم

سیل اشک دیده ها ،غم و درد و غصه ها

همه در قلبم نهید ،دلبرم عشقش پرید

می سپارم  قلب پاکش در امان

می نگارم قاب عکسش در نهان

او به خدا سپردم ،از بی وفایی مُردم

رفتی سر جدایی ، تیر عزایی خوردم

جاسم ثعلبی 30/10/1390

یل تنشد علی زین مااگلک انی و آنی

انه عربی او ایرانی ساری الاصل حسانی

انشد زین عن اصلی او شعری نبت عنوانی

اسلیماوی و عدنانی مضیفی صدر نیشانی

لا کردی ولا لری ولا مدغوش طهرانی

تعال او شوف واقراءاشعار ابوذیات رکبانی

امصطر هل کلام او فاح بل فارسی دیوانی

انواع القصاید بیه عربی او عجمی تلگانی

اهوازی او ساکن ارضه اسنین خوزستان سمانی

اذا تقراءاشعاری زین گول اهلا و سهلا هله ابخوانی

لا تنتقد دون اشکال ولا تتحسد اعلانی

اذا عندک نصیحه اویای ثبت بل کلام او جر المعانی

مو حسبالک انه بل غنم سرحیت تدری استاد قرآنی

ثبت انته من اهل الادب یا زین جرب حبک الثانی

ما تدری انه حسانی

افهم زین لا تتحسد السانی

ینطق بل کلام اسهامه اقلامی

افهم انه حسانی او ساری امن اصل خیگانی

للشاعرجاسم امحمد الجبیره الحسانی الساری

30/10/1390

 یک غمزه به پایم چانه بستی

یک همزه درون خانه نشستی

مستانه به کوی ما رسیدی

خواب آلود بی رمانه گشتی

همچون بلبلی آواز  گویی

آهنگ دلم آشیانه کردی

نمی دانی دلم بستر هر درد

کشیدم بر سر هر شانه مستی

اگر خواهی دلم بهر تو باشد

صد باره بدان دیوانه هستی

مرا بهر همه آن آفریده

منم کاخ زرم میحانه خشتی

تو گر صدغنچه در باغ سواران

همانی  مست میخانه سستی

زدی مهر فروغ گل صفایت

درون دل هر دانه چه گشتی

جاسم ثعلبی  30/10/1390

سهرتَ لیالی و لم یرحمنی غداً

نادیتهُ و لف جفونهِ منتدما

سارَ بدرب الندامهِ بحبهِ غاضباً

و لم یسمع غرود الصیف محترما

نظرت فی صالت جمالهِ سابقاً

سارَ کانهُ لم یعرفنی ابدا

دهرک عمانی یخی ما وفیت گلبی صِدگ

و ابزود هجرک نحب حبی ابذچرک صدگ

ملیت من عشرتک ما وجدیت عندک صدگ

کف من المعاتب بعد لا تذکرنی حبک جفا

روجی نشف ما یجر مده اعلی بحرک جفه

ما لان گلبک علی بوساته ابخدی جفن

اسکنتک اببید لا تنظر علی یا زمن

رحت عفیه علیک ابزود ما جیت

انتظرتک و الدموع اشکثر ماجت

ابهواک الوان حبک علی موجات

دموعک تصب کذبک عم علیه

للشاعر جاسم امحمد الجبیره الحسانی الساری

30/10/1390

توی کوچه ی فریب ، توی غنچه ی بهار

سرزمین پر نشیب، در دیار لاله زار

همه جا سوی جمالت گشته ام

دل به دیدار نهالت جسته ام

قاصدک از راه دور،از سیاهیگاه نور

با دلی لرزان به عشقت خفته ام

آمدم قهر نگاهت جسته ام

توی کلبه ی غمی،توی ناله ی رمی

جامه هایت در هم است،سر به زیر و مبهمی

آه ای خالق هستی در کمال

آه ای مهره ی اصلی در جمال

انس و جانت را ببین،پا برهنه اینچنین

توی فقر غنچه ها،گم شده این نازنین

کاش معیاری شود دردش زمان

کاش دلداری نهد سودش نهان

کاش اشکش نهر ورودی داشته

بر درخت عشق عودی کاشته

هیچ کس باور نکاشت، غصه اش یاور نداشت

می شود با بادها بازی کند

می شود با نغمه ها سازی کند

این کجا و آن کجا، دل شکستی بی نوا

بوی قصرت بدعه ای سوزانده

توی خوابش رقعه ای دوزانده

دل که دارد جاه کوست،چشم دارد ماه کوست

همه در ظاهر فریب

همه در مهر غریب

مانده در گوشه ای با بند و زار

مانده درمانده ای در تارومار

با دست جوشان آمدم،در آه و بی جان مانده ام

سوختم در آه خویش،در کنارش خفته ام

سوختم از خاک و رختش سوختم

وصله ی زیبای  بختش دوختم

تقدیمی به بی نوایان روزگار  یاران و یاوران امام حسن مجتبی(ع)

جاسم ثعلبی 29/10/1390

روحی تحومی بس علی دارک تروح او ترد

محتاج لمحبتک لا تغضب علی من ترد

حبیتک اهوای روحی من جمالک ترد

مایوس صار الگلب لا تزعل علی هل شکل

عجبانی اهوای زلفک منحدر هل شکل

گلبی ابنبض ما یدگ من هجرک علی هل شکل

بفراگک الموت یاتینی ولو بل قصر

اذا تسمع کلامی ابزعل قصرای

طفت ناره ابهجرک دوم قصرای

الصلاه من یوم شال المحب قص رای

لجل عینک بعت دنیه او آخریه

الدهر هدم مضایف ما سکنهن

عزیز اورود حبک ماسک الهن

اذا اجفی دیارک ما اسکنهن

اضل افتر امسافر بل دنیه

علیش اتلومنی او تزعل اریدک من زمان ابعید

لا حاسد کصر فیک ولا ناسیک یوم العید

اذا ما صارت القسمه اصفه اویای وین اترید

خل نرتاح باقی العمرنسکن شجره ابفیه

لل شاعر جاسم امحمد الجبیره الحسانی الساری

29/10/1390

نقل گویی قصه گفته سالهاست

داستانش مُهر خورده بارهاست

رسم در دیر و دیار آن زمان

می گمارد پیر  زندانبان جان

همه در راندن پیران یکدمی

می گمارند پیر بی دندان همی

در بیابان با سبد انداختند

پیر عارف با مهد در یافتند

لیک در این سال وقتش در رسید

پیش بابایی پسر کویش نهید

زن خبر داده که ای بابا ببر

سال خورده درد و آهش را نخر

مثل هم خویشان ببر صحرا به زود

انداختی گر نه مرا دیگر نبود

گفت باشد صبر تا روز دگر

تا بگیرم فرصت ای سوز جگر

روز موعودی چنان گه که رسید

پیر مرد خوش خبر انگه شنید

بی دست و پا چون در سبد پرداخته

آرزوهایش را به باد انداخته

همسرش آورد اسبی با مهار

تا ببندد پیر مردی با سوار

وقت رفتن کاروان آماده شد

بچه ی فرزند خود غم داده شد

گفت بابا با خودت من را ببر

وقت تفریحم و شادی را بخر

هر چه عذری بود سر جایش نهاد

بچه را بی بردنش سازش نخواند

بچه را در پشت کولش بسته شد

راه طی کرده و پیرش خسته شد

با سبد یک جا مکان را یافته

پیر عاجز را چنان انداخته

گفت فرزندم بریم سوی کمال

پدر جونت در نهیم روی رمال

گفت باشد ای پدر من ناظرم

هر چه کردی سایه زد در خاطرم

ولی یک درخواستی دارم منم

آن سبد بردار می سازم تنم

گفت بابا آن سبد بهر چه بود

زود تر برگرد با مهر و سرود

گفت بابا آن سبد من بافتم

بهر بابایم سند من یافتم

وقت آن باشد که تو ریشت سفید

یا که در زندگی را کیشت برید

سبدم در پشت اسب آماده است

در همانجا غم غربت مانده است

هر چه دارد می کشد بابای تو

در نهایت می کشی سر پای تو

یک نگاهی کرد آن سر راز دیر

حمل کرده آن سبد با ناز پیر

گفت فرزندم جهانم ساختی

آفرین بر تو گمانم یافتی

باز گشتند به دیار خوب را

عبرتی مانده و خورد آشوب را

جاسم ثعلبی  29/10/1390

روحی تحومی بس علی دارک تروح او ترد

محتاج لمحبتک لا تغضب علی من ترد

حبیتک اهوای روحی من جمالک ترد

مایوس صار الگلب لا تزعل علی هل شکل

عجبانی اهوای زلفک منحدر هل شکل

گلبی ابنبض ما یدگ من هجرک علی هل شکل

بفراگک الموت یاتینی ولو بل قصر

اذا تسمع کلامی ابزعل قصرای

طفت ناره ابهجرک دوم قصرای

الصلاه من یوم شال المحب قص رای

لجل عینک بعت دنیه او آخریه

الدهر هدم مضایف ما سکنهن

عزیز اورود حبک ماسک الهن

اذا اجفی دیارک ما اسکنهن

اضل افتر امسافر بل دنیه

علیش اتلومنی او تزعل اریدک من زمان ابعید

لا حاسد کصر فیک ولا ناسیک یوم العید

اذا ما صارت القسمه اصفه اویای وین اترید

خل نرتاح باقی العمرنسکن شجره ابفیه

لل شاعر جاسم امحمد الجبیره الحسانی الساری

29/10/1390

من میروم شاید که برگشتنی نیست

من میروم شاید دگر هم دیدنی نیست

در آسمان غربت دیدار وحشت

یک منتظر دارم و یک هم خوش گذر نیست

******

چشم خود را بسته ام درب نگاهت جسته ام

صدای پایم اومده میهمون دل شکسته ام

*****

در کلبه ات نشسته ام یک ساعتی دل خسته ام

لیک نیامدی چرا تا من صدایت کرده ام

*****

سه روزه در به در بودم به کویت دیده ور بودم

چرا نیامدی عزیز دو ماهه چشم به در بودم

*****

سه روزه من تهران بودم یه لحظه میهمونت بودم

مرسی از این پذیرایی در کلبه ات شاد بودم

*****

ستاره ی دلم دیدم حرفای زیبا شنیدم

کاش بیامد در دیار بهشت تهران خریدم

*****

وقتی تو در باغچه دیدم یه لحظه سویت دویدم

مهری که دادی به دلم عشق نگاهت را چیدم

*****

غم های تو را دیدم دردای تو بشنیدم

تنهایی بدون یار بی او شب نخوابیدم

جاسم ثعلبی   06/10/1390

یکی را در دلم میبینم

وجودش احساس مس کنم

برایش قصه می خوانم

او را نوازش می کنم

ساکت و محزون

نه چهره ام می نگرد

و گوش میکند

خیلی از شبها تنهاییم را شکسته

وبا من راز ونیاز عشق خونده

اشاره می داد و میفهمیدم

ناگهان غبار گردباد حسودان

به درون حجله ی دلم

از هر سو رسوخ کرده

او را با خود بروند

و جایش در دلم تهی

چه کنم از تنهایی

چه کنم از دوری

چه نامه هایی را خیس کردم

چه ناله هایی را تعبیر

می شود دوبار باز گردد

قفس دلم باز است

ای پرنده ی خوش آوا

پرواز کن

بیا

برگرد

اینجا سرزمین غمهای پایان نیافته

در همین سبز ه زارها

منتظر رجوعت

همه گلها و پرنده ها و همه و همه

فقط نگو

که مرا از دفتر خاطراتت محو کن

چون تحمل کندن نامت

از درخت وجودم

خیلی سخت است و ناباورانه

پس بیا سالهای سال منتظرم

جاسم ثعلبی  20/09/1390

من دیونه ی خودت کردی

مرا زیر چرخهای نگاهت له کردی

کجا این همه عشق

نفس له شده را

در نبودم باش

سرور و استوار

اراده مند و پایدار

ای زینت زمانه

در محشر زندگیم

جای جای وجودت

ای عزیز تر از جان

ای طرفه ی ایمان

ای شاعره ی زمان

ای گل بنفشه

منو از خاطرت دور مگردان

همیشه در کنارم باش

در رعد و برقهای زندگی

وجود لبریزت

همیشه بیاد بیار

که دوسم داشتی

تا خاطره بماند

در سوگ زمان

تنبیهم مکن

به خاطر یه لغزش

دستت نکش

من و تنها نذار

هزاران گرگ گرسنه

منتظرت هستند

جدا شدی تیکه تیکه خواهی شد

باور کن بی تو جایی نخواهم رفت

تا تسلیم پروردگارم شوم

در وقت حساب بی تو رد نمی شوم

یا در بهشت خدا

یا در صراط واژگون خواهیم شد

پس بی تو بر نمی گردم

عذاب شب

یا تو یا بوسه ی مرگ

یا تو یا طعمه ی عشق

یا تو یا دیر ینه خیز

تنهایی نخواهم رفت

هر چه گفتم به نگاهت

نقطه ای در دریا

توی دلم کسی نمی داند

اتیش گرفته از فراق

از عشق سوزانت

تو می خوابی و نمی دانی

چه عذایی دارم امشب

هر شبم مانند زخمی

دلم از دوری یارم

همه جا می جویمش

نه کلامی نه سرابی

من و تو گم گشته ی عشق

با سرود رستگاری

گریه عشق

گریه هایت از قدیم

در جدیدت کم رنگ

در رفتارت مشهود

ای دخیل قلب ها

یه بوسه کم کن

من امشب خفته ام

غصه ام ناتمام

باران چشمهایم

نم نم زده به گونه ها

ولی بارش گریه هایت

ساقی شده لاله ها

برفهای دلم به تازگی اب شد

با گرمی عشقت ذوب گردیده

بنویس در دفتر خاطراتت

برای روزی که نباشم

بگو یگی عاشق کویت بوده

عاشق نفست

من به خاطر بسپار

تا همیشه کنارت باشم

وباز دم نفست را بشمارم

اراده ام چندان می شود

کوهها را جابه جا می کنم

کوه برایم کاه می شود

و دریا یه جرعه ی اب

جاسم ثعلبی حسانی ساری

در سلولی زندانیم

تنگ بنشینم همسایه به دیوار

دیوار پوسیده

ذوست من شده موشی

گاه سری به من میزند

می خورد غم های خوشکیده

و از من دور می شود

گاه خورشید بالای سقفم

از روزنه های آن پناهگاهی می اندازد

در کنج دیوار

جایی که خزیده ام

صدایی به گوش می رسد

باز صدای چیست که وارد کلبه ی قلبم شده

یکی می آید و دیگری برفت

قلبی کوچک و اتاقهای فراوان

کاروان سرای دلم شده

قلبم با ورود بیگانه ترک برداشته

ولی سلولم را ترک نکرده ام

من در اینجا روزی خواهم مرد

درون این زندان نا امیدی

نیومدی

نیومدی و شب طوفانی به انتظارت نشستم

دیر کردی همش در فکر تو هستم

در حسرت دیدنت

مانده ام چشم به راه جاده ها

قاصدک باز نیامد دیگر

خبری تازه نیاورده دیگر

نشسته ام سر راهت

تا بیایی چشم به راهت

تا سحر خسته به انتظارت

خوش نگارم کی می آیی

من همانم که عاشقت ماندم

که با هستی ات معنی می گیرم

بی تو زندگی ام می میره

خسته از شب زنده داری

تو خیال خود می بینم تو می ایی

یه سبد گلهای زیبا

برا من هدیه بیاری

نبض عشق

قبلا عشق بودی واسه من

نبض رگهایم بودی

الان که قلبم خالیه

تو تنها گذاشتی دلم من

دلت مگر جای دیگر

من و به خاطر بسپار

صورت من دیدنی است

شادی تو چشمام موج زد

لبخند لبم پاک نمیشه

همه میگند دیونه ای

چون با خودم می خندم

انان که نمی دونند

درد دل من چی هست

عشق و خیالاتی شدم

یارم رو دم میبینم

تو آغوشم گرفته

صورت پر شور او

در برف بوسه برده

ان موقعی چو رویا

غمی ندارم از کس

ان لحظه های طوفان

من  و بغل گرفته

عشق من زیبا نبود

عشق یه سر نوشته

تو باغای بهشته

یه خاطره از زمان

با ان گلم نوشته

غریب

غریب و دل سکسته

تنهایی دل بریده

از همه جا نا امید

واسه بودن و موندن

نداره هیچ امیدی

نداره هیچ دلیلی

برای با تو بودن

برای با تو موندن

غریب و بی نشونه

تنها و بی بهونه

نشسته کنج خونه

خسته و بی پناهه

بدان چشم براهه

خستگی

خسته از این زمانه

زمان پوچ وبیهوده

هر کس به سازش برقصد

ماندن در این سرزمین

ماندن برام شوار است

جلد خودم کشیدم

از ان خرقه  پریدم

پوسته ام سنگین

دوریم نا ممکن

خسته از این ادما

چو پرده بردار شد

وحشی و غرنده اند

به دنبال یه طعمه

چه دست وپنجه گیرند

هر کی به دام انها

پا بزند نفیر است

در دام ان بگیر است

مترسک

من کیستم

در میان کشت زار

ادمکی ایستاده

پرندگان زیبا

دور میشند از مرا

تنهاییم وحشت است

بجز خزندگانی

در تار و پودم نفوذ

درون این کشت زار

به سر کنم روزا را

لباس تن پینه شد

سپیده دم نور زد

تن عریان بختم

با اتشش گره زد

صدای مرغی زیبا

دلخوشی منم شد

نزد و قریب تنها

از دیدنم بدل شد

با وزش باد تند

خم کرده شاخه هایم

جلوی دید من را

نمی بینم خدایم

یه فاحشی چنین گفت

بنداز این خرفته

از بس مانده سر دار

زنگ پریده جسته

دیدم سرم به داره

مترسکی دوباره

سرمای شبانه

تویی معشوق قشنگم

تویی ان بود و نبودم

تویی هستی وجودم سلول زندان , نیومدی , نبض عشق , خاطره ,
:: بازدید از این مطلب : 1675